کاروانی کهکشانی غرق نور

در بیابان سمت باران میرود

ابرهای تیره را پس میزند

با چراغ عشق و ایمان میرود

..

میرود تا عشق را معنا کند

دشت را با خون خود دریا کند

عزم حج کردست تا در کربلا

قبله ی شش گوشه ای برپا کند

.

نور میبخشد علی بر آسمان

با نگاهش دُبّ اکبر روشن ست

کهکشان راه شیری آمده

آسمان با نور اصغر روشن ست

.

در فرات افتاده عکس ماه عشق

آسمان علقمه مهتابی ست

آب را با عکس خون پیوند زد

چون که رنگ عاشقی سرخابی ست

.

در دلش خورشید میسوزد ولی

خاک اینجا بوی باران میدهد

قطره قطره آب میشد آفتاب

قطره قطره بوی قرآن میدهد

.

تکه تکه کهکشان آیینه شد

تکّه هایش انعکاس نور داشت

کربلا پایان راه او نبود

پس قدم در راه تازه میگذاشت