□
مثل سگ
شبها بیدار و روزها
پارس می کنم .
گم شده آرزوهای ساده ام میان سگ دو زدن های
من
از یاد برده ام
چگونه از فشنگ مژه هایت چه گوارا بودم
مست می شدم با شراب موهایت
میان میدان مین
شاخ می زدم زمین زیر پایم را
بو می کشیدم استخوان تازه روئیده از خاک را و می گفتم :
سوار بازوهای من شو ، غصه چرا ؟
بازوکایت را هم برایت می آورم
قربان غریبی ات برادر !
که از معراج به خیابان مرجوع ات می کنند تا باور نکنی
این خراب شده
همان معشوقه ایست که جواب سلامت را به زمین می داد
حالا تابوت ات را تماشا می کند و آدامس می ترکاند
.....
.....

حالا تابوت ات را تماشا می کند و آدامس می ترکاند
همان معشوقه ای که جواب سلامت را به زمین می داد
اسمش بهار بود انگار
می گفتی : در زمستان آمده و این معجزه ی خداست !
جای قرآن برایم لورکا خوانده بودی
تا باور ات کنم
برایت قرآن می خوانم تا باورم کنی

کجایی برادر ببینی که دختران انقلاب
صادراتی شده اند
و هر چه انقلاب را پا بزنی
چیز ِ به درد بخوری پیدا نمی کنی
جز فیلم های بی پرده و
پرده ای
کشیده اند و معرکه می گیرند
ما که مار خور نبودیم
افعی گیر برایمان فرستاده اند !

مادر ـ پدر ندارد این بی همه چیز

می ترسم مرا بخاطر همین درد ها
که دارد دلم
هوای رفتن و پایم را لب ِ مزار ِ تو
جا گذاشته ام
خودم را
توی کمد ِ لباس هایت
تا بوی خاک مست ام کند
سردرد ام اما با سربند تو حتی خوب نمی شود
خوب نمی شود
قمر ، اگر عقرب گزیده باشد اش
شب و روز توی خودش غرق می شود و . . .
مثل سگ پاچه می گیرد
همکلاسی ات که حالا برای خود اش ناظمی شده
نظام جمع می دهد و
نظام جدید و قدیم را
قاطی کرده
خود اش را در همه چیز
شورای مدرسه ، محله ، شهر ،
اسلامی
علی الظاهر
از باطن هم فقط خدا خبر دارد !

پارس تمام می شود
. . .
می ماند شب های من
که بر مزار تو صبح می شود !
یکم بهمن ماه 1389 ـ شیراز