نمایشی در قالب یک غزل از نبرد آنانی که مردانه با سختی های روزگار می جنگند وبر آنهاچیره میشوند وشرافتمندانه روزگار میگذرانند. شاید نکته ای قابل تاملی بشود برای جوانان ونسل های آینده.
 
ای روزگار قصۀ درجان تنیده ام
کم کم دگر به آخراین خط رسیده ام
عمری پی ی تودر خَم هر بیشه مثل باد
پا در رکابِ اسبِ چموشی دویده ام
عمری چوموج وصخره گلاویز بوده ایم
عمری زدی ورفته ای با یک کشیده ام
باهم دوتا پلنگ ،دوتا پهلوان،دوتیغ
چرخی مرا  و، چرخی تورا، من دریده ام
چرخیدی ودوباره شد آن چرخ،چرخ باد
 پیچید در غریوِ به عصیان رسیده ام
آهن شدم زخاک و از آ تش بُرون شدم
فولاد گشته ،آب دیده ،ودوران کشیده ام
حالا بخوان زچشم من ای درمقابلم !
در چشم من چه هست؟کز این دور چیده ام
گفتی که بیشه ایست، میا نش دوتاپلنگ؟
آری؛ تورا هرآیینه جزاین ندیده ام