هر چه دلدار ز دلداده فراتر می شد
جان دل داده به دل دار ز تن بر می شد

دیده بر اسب، سوار و دل در اندیشه یار
هستی و نیستی آن لحظه برابر می شد

باد از سینه تفتیده طف بر می خاست
سوز آهش شرر قلب برادر می شد

تا پی بدرقه اش آب زند راهش را
می اشکش ز خم دیده به ساغر می شد

گاه می شد پدر و قوت قلبش می داد
گاه با بوسه ی بر حنجره مادر می شد

*******

کاش با عشق بجز واژه پردرد دمشق
جستن قافیه ای تازه میسر می شد...