روحش آنقدر بزرگ بود
    که از جسمش
                       بیرون زده بود
...
نمیدونم چطور شروع کنم. راستش دیگه عادت کرده ام به اینکه گاهی پیامکی ، تیتر روزنامه ای یا خبر ناگهانی رادیو پشت چراغ قرمزشوکه ام کند.واسه من که این چند ساله اینجوری بوده. سید حسن حسینی، حسین پناهی، قیصر امین پور و... یکی یکی شوکه ام کردند.
خیلی سخته که تو گرماگرم کار تو دنیایی از ماشین و آهن، اونم زمانی که داری با خودت زمزمه میکنی:
 " این سرنوشت پسری است که به سر انگشت پا دستش به شاخه ی هیچ آرزویی نرسید ..."
گوشیت زنگ بخوره و خیلی راحت بهت بگن " حسین پناهی " مرد. سه روز پیش مرده و امروز دخترش جنازه شو تو کنج تنهاییش پیدا کرد. دیگه نمیشنوی پشت تلفن چی داره میگه، تنها به این فکر میکنی که امروز چندم مرداده ؟!  و صدایی پر از بغض تو گوشت فرو میریزه
" ما بدهکاریم
به همه ی کسانی که از ما پرسیدند: معذرت می خواهم امروز، چندم مرداد است و نگفتیم..."
سه چهار سال بعد، صب خواب موندی و با عجله خودتو میرسونی به اون دنیای آهن و ماشین لعنتی همیشگی که یه مرتبه یکی میاد با خنده !
بهت میگه: " استادت هم که پرید ! " ...و دو سه ساعت بعد بین جماعتی که همه با آه و افسوس از " قیصر " حرف میزنن زیر لب میگی :
" سه شنبه چرا تلخ و بی حوصله
             سه شنبه چرا اینهمه فاصله
        سه شنبه چه سنگین
              چه سر سخت
سه شنبه
                 خدا کوه را آفرید"
همینطورشب و روز و ماه و سال  میگذره.دیگه عادت کردی به این ناگهان ها. راستش چندوقته با خودتم فکر میکنی هیچ ناگهانی، دیگه نمیتونه خیلی تکونت بده، مگه نهایتش مرگ نیست و مگه نه اینکه مرگ حقه و از این حرفا... ولی از شب تاسوعا که خبر بستری شدن استاد " خلیل عمرانی " رو شنیدی یه دفعه به خودت میای که نکنه...نمیخوای تو ذهنت جمله تو کامل کنی، نه بابا چیز مهمی نیست.
انشاالله خیلی زود حال استاد خوب میشه. همین چند روز پیش بود که
گزیده کاراتو که واسه چاپ آماده کرده بودی پیش استاد بردی که نظر شو بدونی.لبخندش طبق معمول سر جاش بود. وقتی رسید به اون رباعی که به خودش تقدیم شده بود، روش خط کشید و چقد باهاش چونه زدی تا اجازه داد که این رباعی هم تو مجموعه باشه.  پیش خودت میگفتی من که نمیتونم دینمو به استاد ادا کنم بذار لااقل با این رباعی ناقابل به استاد نشون بدم چقد دوسش دارم..."
ماه رفت تو کما و تو دل تو غوغا بود.به هرکی که میرسیدی میگفتی که واسه استاد دعا کنه.چقد سر نماز از خدا خواستی که استاد برگرده...به خودت امید میدادی. اصلا نمیخواستی فکر کنی که ممکنه... ولی  ناگهان ِ صبح امروز خیلی تکونم داد. خیلی. کاش میتونستم گریه کنم. به یکی از دوستام که میخواد آرومم کنه میگم "
یه عده خیلی راحت تا صد سالگی زندگی میکنن اونوقت چرا باید یکی مثل استاد تو 48 سالگی دومین سکته رو بزنه ...؟! "
نمیدونم حرفم منطقیه یا نه. دارم با خودم فکر میکنم چرا فقط "ناگهان " ها باعث میشه یه چیزایی یادمون بیاد. این جماعتی که وقتی استاد تو کما بود عیادتش رفتن کاش زودتر از اینا بهش فکر میکردن
که هی مجبور نشیم با خودمون بگیم
"ناگهان چقدر زود، دیر می شود ! "
 
به استاد خلیل عمرانی
 
خود را به زر و مقام، نفروخته ای
آزادگی و مرام، نفروخته ای
شاعر شده ای که درد را بنویسی
تو، واژه به نان و نام نفروخته ای !