دريا نزديك دريا
 

جاری شد از خویش و سرازیر از حرم شد
دل را به دریا داد و سلطان کرم شد
 
از تشنگی زخمِ عمیقی بر جگر داشت
آهسته آهسته قدم از خیمه برداشت
 
آمد ولی با چشم خون، نزدیک دریا
دریا ندیدم تا کنون نزدیک دریا
 
آب از سرِ جایِ خودش ناگاه برخاست
تعظیم کرد و گریه کرد و معذرت خواست
 
گفت: «السلام ای پاکی‌ات در تار و پودم
من سال‌های سال مشتاق تو بودم»
 
«من مَهر زهرايم به مُهر مرتضايم
يا در مدينه يا نجف يا كربلايم»
 
«آبم، از این بهتر نمی‌آید ز دستم
از صبح تا حالا پريشانِ تو هستم»
 
«مي‌لرزد از باران چشمت دست و پايم
اي كاش بگذارند همراهت بيايم»
٭٭٭
زانو زد و ... لبخند زد، فرمود: «برخیز
قدری از این دل‌شوره را در مشک من ریز»
 
«پَرپَر نزن، پَرپَر نشو، برخيز و پَر شو
برخیز و با باب‌الحوائج هم‌سفر شو»
 
ما خاندانِ فاطمه ذاتاً كريميم
اولاد بسم الله الرحمان الرحيميم
 
برخاستند و تا خدا پرواز کردند
«درهای سبزِ آسمان را باز کردند»
 
حالا هر آنچه از آسمان باران می‌آید
دستِ ابوالفضل است از بالای گنبد
قادر طراوت پور