میخوانمَت این روزها ی سرخ
مَردم   عزادارند   و مشکی پوش
من   نینوایت را  بغل کردم
در این  خرابه  با لبی خاموش

 
میخوانمت  این سمت  ِ گندمزار
در متن ِ  ریزش های سیب سرخ
تصویرهامان را ببینی  زرد
افتاده ایم اینروزها از جوش

 
متن ِ  هبوط ِ تلخِمان  هرچند
تکرار ِ  تکرار است  و بی توبه
مشقیم  مکتب خانه ها مان را
با خدعه های بانگ ِ نوشا نوش


 
در دسته های سینه زن هایت
فریاد ها خاموش  و دلگیرند
زنجیر زن ها  از  خروش توست
زخمیست  اینسان داغشان بر دوش

 
 
هرکس برایت نذر  ِ دل دارد
مشکل نماد ِ نسل امروزست
روی ا َلَم ها   سبز میبندیم
با روسری یا  تکه ای تن پوش

 
ما نسل ِ گندم های مطرودیم
در برزخی  محروم  و طولانی
هر روز با  سیبی که میچرخد
شیطان  غزل خوان میشود در گوش

 
اما همیشه  در همین ایام
در پَرسه هامان  گریه میبندیم
ما سوگوارانت  گنهکاریم
زردیم با  افکار مشکی پوش

 
اکرم بهرامچی