یا ایها العزیز، کیل مرا پر نمی کنی؟

من را جدا ز اهل تکاثر نمی کنی؟

رویم سیاه گشته به دردت نمی خورم؟

از مشکی ام به قافله چادر نمی کنی؟

بغضم شکست بر تن طوفان حادثه

این قطره های اشک مرا دُر نمی کنی؟

در من که گرم گشته دکان گناه و درد

نان همه به خنده ات آجر نمی کنی؟

 

روراست بگویم، خود من ،خود را کشت

آقا مرا برای خودت حُر نمی کنی؟