1. بــر صفحــه تقويــم كــه امشب نظــر افتــاد يكبــاره غــم آوار شــــد و كارگــر افتـــاد
2. ايـن بــار هــم آغشـته به حُـزني تـو، مَـهِ من! اين درد، چه داغي است چُنين‌اش اثـر افتـاد؟
3. تـــو مَحـــرمِ هــــر راز بـه سامــانِ بَـــلايي! واگـو كه چه‌ها رفت و چه‌ها در خبـر افتـاد؟
4. بـر گــوي از آن چشــمِ دل‌افــروزِ دل‌انگيــز كـآوازه مستيش بــه هــر بـــوم و بـــر افتــاد
5. از قلـبِ حــرم راز بگــو، مَشـكِ پُــر از تيــر آن قلب كـه در جــور و جفــا بي‌سپر افتــاد
6. اي مـاه بـه خـون خفتـة هجـري! قمرت كـو؟ آن ميــر و علمـــدار كـه شـــق‌القمــر، افتـاد
7. پيشـــاني شَــه بوســه‌گهِ انـس و مَلَـك بــود ايـن بـار چــرا قـرعه بــه نـــامِ حَجَــر افتـاد؟
8. بـر خاكِ عـطش، مــاهيِ بي‌تــاب نديــدي؟ از تُنگ بلـورين تو بگو چـون بـه در افتـاد؟
9. بـرگـوي زِ «زلفِ مَـهِ نـــو زاد» و زِ «شـــانه» ناگــاه چـه شد؟ آه..! كـه بـر شـانه سـر افتـاد
10. از «خــونِ رهــا سـويِ سمــا» دادِ سخــن دِه زان داغ كـه از ســوزِ غمش بــر جگـر افتـاد
11. از عرشِ به فرش آمده برگوي، وز آن دست آن دستِ سِپَــروار كه چـون بـال و پـر افتـاد
12. از خيمـــه‌گهِ عشـــق بگــو، جلــوه‌گهِ يـــار از بـارگهي گـو كـه بـه جــانش شــرر افتـاد
13. بـر گــوي ز تشــويشِ نگـــاهِ شـــهِ مظلــوم كَـش تـاب و تـوان رفتـه به آتش نظـر افتـاد
14. از نيــزه و خورشيـــدِ بلنــدش سخنــي كُـن وان نخــل كـه از شاخِ كمنــدش ثمــر افتـاد
15. از زلفِ به رقـص آمــده در بــاد خبــر گـو وز ديــدة «غمخـوار» كـه بـر آن گُهَـر افتـاد
16. از زينت آن گوش سخن ران و، سخن گو... از بـرقِ نگـاهي كـه بـر آن سيـم و زر افتــاد
17. از بــاغِ گُلي گـوي كـه بي‌خــــار نشــايد!! زان خـار كه با «برگ گل» اين بـار در افتـاد
18. هـــر ســــال بــــرآيي و دل‌انگيــــزتريني! اي مــاهِ مُحَـــرَّم! كـه بـه پـايت صَفَـر افتـاد
19. افتـــاده نَفَــس‌هايِ حــزين‌ام بــه شمـــاره! اين راه، گـذاري است كه هر رهــگذر، افتاد
20. اي مـــاهِ مـن! آواره زلفت شــــده‌ام بــــاز اين «قطره» نشاني است كه از چَشــمِ تَر افتـاد
عليرضا علي‌سليماني (قطره)
تهران- 28/08/1391
3 محرم 1434 هـ. ق.