پابوسی ماه

آسمان رفته به پابوسی ماهی که ندارد

خیره مانده‌ست از امشب به پگاهی که ندارد

ماه ، تابیده سر نیزه به هر ذره از عالم

می رود با سر بی تن به گناهی که ندارد

دیروقت است ؛ بگویید بتازند سواران

به تن خسته‌ی سردار و سپاهی که ندارد

روی کوهان شترها بنشانید دلش را !

قرص باشید از آن پشت و پناهی که ندارد

خیره‌مانده‌ست زمین بر نفس هرزه‌ی آتش

خیره‌مانده‌ست بر آن شرم نگاهی که ندارد

پای هر خیمه‌ی ویران‌شده خشکش‌زده دنیا

به کجا می‌رود این درد ، به راهی که ندارد؟

مانده‌ام بعد سفر کردن تو قصر سخاوت

به که می‌نازد از امروز ، به شاهی که ندارد ؟!

این بیابان به که گوید غم اولاد علی را

نیمه شب‌های پر از درد، به چاهی که ندارد ؟!

متوسل شده شیرازه‌ی این دفتر کهنه

در بساط قلمی تشنه، به آهی که ندارد