وقتش رسیده است کنم واژه جست وجو
 

بر دفتر سپید ، قلم را کنم فرو
 

با خویش  ِ خویشتن  بنشینم به گفت و گو
 

" با دست‏های بیش و کم آه و آرزو  
 

                                با چشم‏های سر به هوای بهانه گیر "

 ***

وقتش رسیده است و به اِشتاب می روم
 

با دیدگان شسته و سیراب می روم
 

با دل به سوی خانه ی ارباب می روم
 

" اشک وضو گرفته ، به محراب می‏روم 
 

                          اینک سلام، قبیله ی هر سمت و هر مسیر "

 ***

نام تو ابتدای سخن ها و صحبتم
 

شعر من از تو و  تو سرآغاز حرکتم
 

نام تو شد به صفحه روشن مُنبتم
 

" من سالیان سجده و تکبیر و رکعت‏ام   
         

                               با شرم گاه گاه، گناهان زود و دیر "

 ***

از عقل ِ عقل هر چه برآمد اثر شده است
 

بر نظم ، واژه ها همگی مستقر شده است
 

هر آنچه از برای تو خواندیم ، سر شده است
 

" شعرم به شوق دیدن تو بال و پر شده است      
 

                            با هر اذان، به سمت همین آسمان پیر "

 *** 

یارب مرا تو یکه مذارم در این سرا
 

تنها توان که بگذرم از سخت ماجرا...
 

در من نباشد ای کریم  ، خداوند ، اکبرا
 

" این دست‏های گاه خطا کرده مرا   

 

                              در دست‏های تا ابدِ رحمتت بگیر "

 ***

گر این غزل بصورت تضمین نشانده شد
 

بر جاده ی زبان  ز دلم هر چه رانده شد
 

از لطف تو هر آنچه به نظمی کشانده شد
 

" اینک غزل، نماز نیازیست، خوانده شد 
 

                              با صد امید از لب این شاعر حقیر "

 ***

تا شد تنور عفو تو گرم ، ای خدای من
 

بگذر ز جرم و خبط و گناه و خطای من
 

بیمار گونه ذکر تو باشد دوای من
 

شعر نیایش تو بر آمد ز نای من       
              

                            خجلت کشم ز نارسی طبع ِ در ضمیر