ســــاعـــــت هــــفـــــــت  ...




مثل هر روز صبح ساعت هفت ،  پدرم داشت سمت در می رفت

 چهره اش چهره ی همیشه نبود ، از همیشه شکسته تر میرفت

جای کیفش به دست ساکی داشت ،  و لباسی به رنگ سبز کدر

چکمه هم جای کفش واکس زده ... بگمانم پدر سفر می رفت ...

ـ :" کت نپوشیده ای چرا بابا ؟   مگر امروز اداره تعطیل است ؟ "

ـ :"می روم جبهه پیش همکارم ،  طاقتم در اداره سر می رفت "

بغض نشکفته ای که مادر داشت  ترکشی خورد و صورتم تر شد

جبهه جایی شبیه خانه نبود    ،     پدرم  در پی  خطر می رفت

آب و قرآن و چند شاخه ی رز ، مادرم بغض زخمی اش را خورد ..

خواست لبخند ساده ای بزند ... مثل هر روز که پدر می رفت ...

پدرم خم شد و  مرا بوسید  ،   چشم هایش شبیه دریا بود   ...

ـ :" آه بابا چه خوب می شد اگر ، دشمن از ترس مرگ درمیرفت

کاش این جنگ بد تمام شود  ،  مثل هر روز ،  عصر برگردی " ...

رفتی  و عصرهای پی در پی  ،  بی تو  ایّام  من  هدر  می رفت

هرکجا که شهید گمنامی    ،    کاروان های غم  میاوردند   ...

در پی  ردّی  از  شهادت  تو  ... مادرم  باز  بی خبر  می رفت

ـ : "کاش حالا که جنگ دیگر نیست ، یک غروب غریب برگردی...

کاش ، افسوس ، آه" مادر باز ، با همان چشمهای تر میرفت ...

طاهره تختی  دیماه ۱۳۹۰