آیینه در من است و من آن سوی آینه
گوش ام دگر نمی شنود بوی آینه
مرده ست چند ماهی قرمز به شکل من
از تشنگی به حاشیه ی جوی آینه
نوری به انعکاس درون تن نمی دهد
زخمی ست کهنه در دل زانوی آینه
هی می روم به سویه ی آیینگی رسم
در من نمی خزد تب سوسوی آینه
هر روز در تخیل ِ من فکر می کنم
تکثیر می شود شب گیسوی آینه
یک زن شبیه خاطره ی نوجوانی ام
زل می زند به آینه از توی آینه
در جنگل سیاه سکوت ام نمی دود
آن آبشار وحشی هوهوی آینه
در آسمان سینه ام ای کاش پرزند
یک روز صاف و ساده دوتا قوی آینه