...آنک آری با ردای آهش
- اما کوه را شولایی از مه تا کمرگاهان -
می دمد از دور
با طلایه يْ کاروان
صبح سحرگاهان .
گفت راوی : " بی شک این خورشید روشن رای
- بر زمین ؛ وانگاه
برگذشته از مدار ماه -
با سرشتی خاکی افلاکی
یکّه پیر و پرده دار عالم پاکی
اینچنین با هیبتش در آینه یْ سرخ فلق پیداست
سر تا پای !
زان دگر سو : شهر اینک شهر
با لئیمانه تبسم کردن دروازه هایش سرد
سر چنانچون میزبانی خفته زین دیدار برمیکرد ؛
میتواند بود
اینکه دیگر کاروان خسته را آغوش بگشاید
چشم و دل هشیار چون سرمنزل مقصود.
دیگر اکنون "سامرا" مانده ست و خورشیدش
گفت راوی:
"با ردایش "آه" و دستارش "غم غربت"
ناگزیر از زهر این هجرت
تا دیاری که غریبی هاش می آمد به چشمش آشنا رفته ست
هر قدم اما
مهر بکری برگرفته از گل گنجینه های راز
و چنانچون "ذکر" با پروردگار خویش
زیر لب گفته ست.
نيز
وین شنیدستم که با اکراه
سالک این راه پرهول درازآهنگ شد ، بیگاه.
دیگر اکنون "سامرا" مانده ست و خورشیدش
و از اینسان ، طرفه نقل و نامه بسیاری ست
میتوانی خواندش و دیدش
و بدین حال و بدین هنجار
نیز باری می توان آورد
از روایاتی که قول قائلش جاری ست
گفت: آری گرچه با چشم سر؛ این صحن و سرا "خان صعالیک" ست
لیک
گر نکو بینی
در مجلٌل هودج سرٌ و سرود و هوش و حیرانی
با نسیم راح و روحش - رام و رامشگر -
بر حریر آبگون چشمه چون دستی نوازشگر
تکیه داده بر سریر سایه پرور باغ باراومند
خانه؛ اینجایی که مایانیم
خانه ای نیک ست 1
و آنچه بیند چشم و خواهد دل
یک به یک ، با ما در او بینی.
ما که دل، چون غنچه پرخون
لب ، چو گل خندان
بر حصیری گوشه نورانی محراب
یا نه کنج خامش زندان
هرکجا باشیم با یاد شمایانیم .
گرچه گاهی ناگزیر از رنج دیدار امیری پست
- تکیه داده بر سریر و بالش چرمین
و ندیم و حاجب و خیل غلامانش به گرداگرد –
سفله دربانی می آردْمان به دربار امیری مست
بسکه بی شرم ست گوید: "هین ! بنوش اکنون
زین نخستین جام و جرعه یْ آب آتشناک
و دو دیگر جرعه را با شعری ، آوازی
کن نثار خاک..." 2
بسکه بی شرم ست این سفاک
بسکه بی شرم ست این سفاک
وینکه چون در قصر بی قدرش فرود آییم
بر در و دالان
آن نسیم راح و روح
- آن دست ناپیدا -
پرده برمیگیرد آرام از برابرْمان! 3
و از اینسان نیز هنگام برون رفتن
آن حجاب وحائل از برْمان ...
ما که میدانند خاصان حریم ما
آگهیم از چند و چون ماجراها هرکجا و کی
وز منایا و بلایا خواه در بغداد و سامرّا 6
خواه طوس و ری.
"خاصه – خوبانی" که می بینند
از عطایا و کرامات، آنچه ما در آستین داریم
عشری از آن خاک صحراهای عالم را طلا کرده ست 4
لیک این پوشیده بر کس نیست
درد اگر داریم
درد "دین" داریم
صاحبان درهم و دینار را بگذار
زانکه بر ما حاملان سرّ حق
- ما مطلق نور
آینه یْ مطلق -
غدر و بیدادی چنان رفته ست
کز نفیر ناله پنهان مان عرش خدا را پر صدا کرده ست
در زمین تاخود چها کرده ست...!
#
راوی اینسو سر به زیر افکنده و خاموش
نیمه سیبی سرخ در کف داشت .
وان دگر سو چون طلایه یْ کاروان صبح
- درنوردیده درشتی های کوه و درّه در وادی -
بر در دروازه استاده ست
حضرت خورشید رو
"هادی" .
راوی اما نیمه سیبی را که در کف داشت
اندکی بویید
و سپس آهسته در دل گفت:
"آه
تا کجا در جمعه ای ناگاه
از افق آن نیمه دیگر
میرسد از راه..."؟ 5
پانوشت:
1 خان صعالیک ( سرای گدایان)محلی بوده که امام هادی در آنجا مدتی سکونت داشتند به دستور متوکل
2قصيیده ای که امام هادی در مجلس شرابخواری متوکل خواندند و او را نکوهش کردند
3 پرده ها را نسیم برای امام هادی کنار میزد در قصر متوکل و متوکل را خجل کرد
4اشاره به کرامات امام هادی
5امام هادی و امام مهدی قائم ال محمد ص چون دو نیمه سیب هستند
6 منایا و بلایا اشاره به علم غیب امام