جـــام ميـــــــي بياور، تا كه تــــــنم شود جان
مست كـــــند مرا باز ، باده ي ناب عرفــــــان
بيخودي از خــودم من ، با خودت از خودم كن
ورنه بگو كه آســـــان ، دست بـشويم از جان
با قدمــــــت نگارا ، دشــــــــت و دمــن بيارا
گل ندمد به گلشــــــن ، تا نرســــــــــد بهاران
درد دلم نهاني است ، عشق من آسماني است
ابر دل اســـــــت اندوه ، اشك من است باران
ابر اگر نـــــــباشد ، مــــــوج گهــــــــر نپاشد
واي به حـــــــال ساحل ، واي بــه روزگاران
چشمه اگـــــــر نجـوشد ، موج نه گر خروشد
دامن ساحـــــلي كي ، پر گهر است و مرجان
مست شود قـــــــــناري ، چلچله در صحاري
آيد اگـــــــر بهاري ، در پي هــــــــر زمستان
ترك تعلّـــــــقي ديد ، ذبـــــــح عظــــيم خنديد
دشنه مگر نرقصــــــــيد ، دست خلــيل رحمن
به چــــــــه از اين پيامي ، خويشتنت تو دامي
گر نرهـــــــي تو خامي ، حكمـــت عيد قربان
سر به تــــــنم نماناد ، دوســـــــت اگر نخواهد
هم به عذابـــــــم از اين ، هم به ستوهم از آن