شب است امشب

و امشب شب‎تر از شب‎های پیشین است

 دروغین رنگ و پر‎نیرنگ و بی‎دین است

شبی آغشته با آرامشی مرموز

شبی که ناید او را روز. 

نباشد روشنی در کوچه‎های شهر

فقط گاهی شعاع روشنی باریک

   درون کوچه‎ای تاریک

        می‎رقصد

و پیدا می‎شود تک سایه‎ای در بین این روزن

    هراسان سایه‎ی یک زن

نگاهش منتظر در کوچه می‎گردد:

   " مبادا میوه‎ی عمرم

    اسیر و طعمه‎ی گرگ و شغال و دیو و دد گردد

    الهی زود برگردد."

شب است و آسمان لالائی‎اش محزون و گریان است

شبی هم‎بستر نامرد مردان است

و آبستن به فردایی گریزان است

تمام اخترانش در نقاب خواب بیدارند

  و از زیر نقاب بی‎فروغ خود

   نگاهی بر زمین دارند:

 تمام شهر زندان است

 کسی را جرأت جنبیدن و رفتن به بیرون نیست

 تو گویی این شب مرموز

 یکی از شب‎ترین شب‎های بی‎رحم زمستان است

 ولی از لابه‎لای زوزه‎ی گرگان

 صدایی پیش می‎آید:

  مداوم گام‎های خسته‎ی یک مرد

  نمی‎داند چه باید کرد

  به پشت سر نگاهی کرد و غمگین گفت:

    نیا نزدیک‎تر، برگرد.

مسافر بود و می‎آمد ز راهی دور

درون کوچه‎ها حیران و سرگردان

پناهی نیست بر این مرد

نمی‎داند کجا باید رود امشب

کدامین خانه را باید شود مهمان

نمی‎داند چه باید کرد

وجودش یک‎صدا فریاد سر می‎داد:

   نیا نزدیک‎تر، برگرد.

مسافر خسته شد، استاد

نشست و تکیه بر در داد

 و در وا شد

دوباره روزن رقصنده پیدا شد

و ناگه سایه‎ی لرزان از او پرسید:

 هلا ای مضطرب مرد پر از تردید

  چه می‎خواهی در این شب عنبرین سرد

    بترس از این سیاهی سایه‎های یاغی ولگرد

      برو، برخیز

        برو تا خانه و کاشانه‎ات، برخیز

          که این شب دام‎ها و حیله‎ها دارد تو‎در‎تو

            بترس از او.

- "سلامم را تو پاسخ گوی"، ای بانو

که من در این شب خاموش

  شعاعی از هزاران شعله‎ی پرمهر خورشیدم

   سفیر نور و امیدم

و اکنون در سیاهستان این شهر پر از تزویر

   به دنبال سلامی گرم می‎گردم

ولی این شهر مردانش به هیئت مرد، و نامردند

"سلامم را نمی‎خواهند پاسخ گفت"

"سلامم را تو پاسخ گوی"، ای بانو

پناهم ده، بیایم تو.

 ***

مسافر میهمان خانه‎ی زن شد

تمام خانه‎ از نور وجود او مزین شد.

حدوداً نیمه های شب

پسر آمد

و مادر با خبر کردش از این مهمان

  و ناگاهان

چراغ چشم فرزندش به شادی برق زردی زد

ز جا برخاست، چرخی زد

و زن ناگه نگاهش رفت سوی مرد

دلش لرزید، شوری زد

درست است!

این پسر،

 گرگی‎ست خون‎آشام

که می‎خواهد برد بر گرگ‎های شهر خود پیغام

صدای زوزه‎اش در گوش هم‎کیشان ولگردش

  چنان آهنگ پیروزی خوش‎آهنگ است

ندایی در وجود مرد

   هی می‎گفت:

      کنون هنگامه‎ی جنگ است.

هجومی ناگهان بردند سوی خانه‎ی آن زن

هوا روشن

ولی نه، سایه‎ی شب همچنان باقی‎ست

و مردی در حصار چنگ و دندان‎های گرگ وحشی یاغی‎ست

دو چشمش اشک‎باران و درون سینه‎اش، داغی‎ست...

شب است و آخرین فصل حضور مرد در دنیاست

مسافر خسته و تنهاست

نمی‎داند چه باید کرد

  .

  .

نیا نزدیک‎تر،

                 برگرد...