هوالمصوِّر                                  

با الهام از حکایت جناب استاد قزوه

سینمای شهرت که آتش گرفت،

چند سال بعد

   خودت شدی

          برنامه ی امشب سینماهای تهران،

          نه!

          برنامه ی هرشب سینماهای کشور.

فقط

   کیفیت فیلمت بد بود

    و تصویرت درهم،

       صدایت خش داشت و واضح نبود.

سوخته،

 تاولی

  و دلخراش بودی.

آن قدر دل ها را خراش دادی

  که عده ای خروش کردند

     برای نجات دل مردم.

و برنامه ی سینماهای تهران

  شفاف شد و زیبا.

و سینما چهره ی زشت و سوزناکت را پاک کرد

                                      ( یا به قول خودش کات کرد).

گذشته ها که گذشته

حالا،

   حالا هم می گذرد.

ولی مقصر کارگردان، نویسنده  و ... نبودند

   که تو

   از سینما حذف شدی.

مقصر سینمایی بود که آتش گرفت.

مقصر چهره ی زشت تو بود

  که دیگر به نام زیبای شهرت نمی آمد.

   - آنجا آبادان بود

     و تو

         دیگر خراب شده بودی -

مقصر زیبارویان و چهره پردازان نبودند،

مقصر خود تو بودی.

نه!نه! نگو،

 نه دانشمندان یونانی تقصیر داشتند

 و نه خیرین و سیاست بازان آلمانی،

مقصر تو بودی که قورمه سبزی دوست داشتی... .

پ.ن: گوشه هایی از حکایت جناب استاد قزوه: حالا گذشته ها گذشته/ و رفته ها رفته اند/ و نام جمهوری کافی ست/وگرنه من می دانستم /در فرهنگ ما/ همیشه دین بعد از دنیا می آید/....