شکسته حـرمت ِ بـاران، دوبـاره دلگیرم

چـرا از ایـن همه دلخستگی نمی میرم؟!

ستاره طعمه ی قلاب ِ کهنه ام، هـرشب

نشسته ام به لب ِ حوض و ماه می گیرم

گذشت ثانیه ها باورش کمی سخت است

درون آینه مـحـو خطوط ِ تـقـدیـرم

کسی که گم شده در خلسه های حیرت کیست؟

بـرای بـاور ِ شمعی کـه سوخت، درگیرم

میان ِ جاده ی شب خسته می کشم خود را

کتاب ِ ساده ی بـی رمـز و راز ِ تفسیرم

همیشه عاشق ِ بـوی رطوبت ِ خـاکـم

بـه گل تنیده شده، حلقه های زنجیرم

قضا نشد سحر از شهر ِ چشم ِ من گذرد

بــه طالعی کـه قَـدر آفـریده، تسخیرم