براي منِ مشهدي واقعاً شرم آور بود اگر بعد از سه-چهار سال شاعري براي امام رضا -عليه السلام- شعر نمي داشتم!

غزلي تقديم به امام رضا -عليه السلام-

شفيقِ ماندگاني تو؛ رفيق راه هم هستي

اگر در راه باشم، راه؛ اگر در چاه هم، هستي

هميشه در كنارت شاد هستم، -گاه هم غمگين-

تو در اين لحظه هاي كمترِ كوتاه هم هستي

مي آيم در حرم با روسياهي؛ در شگفتم، تو

نه تنها  نیستی دلخور، كه خاطرخواه هم هستي

مي آيم مي نشينم هي "امين الله" مي خوانم

مي آيم مي نشينم -تو، امان الله هم هستي-

تو را در چهره دلدادگانت خنده ديديمت

نياز و ناز و سوز و حال و اشك و آه هم هستي

نمي دانم چه مي خواهم بگويم؛ هرچه باداباد:

تو خورشيدي -در اين شك نيست- اما ماه هم هستي...