قال الصادق علیه السلام: شیعتنا منا خُلقوا من فاضل طینتنا و عجنوا بنور ولایتنا

دو سه روزی پیش،

در گِلِستان بشرسازی استاد الله

صاحب کرسی تدبیر جهان -جل علاه-

     -که به ناز شستش

     می فرستاد مدام

     حضرت روح -بر او باد سلام-

     صلوات از پی هم

     با صدائی آرام

     و تبارک می خواند

     که مبادا بخورد چشم ز ابلیس پلید

      که ز زهر حسد و کینه به خود می پیچید،-

طینتم را که سرشتند و شدم «من» دیدم،

که نه آدم پدرم بود و نه مادر حوا،

نه ملک بوده ام آنگونه که حافظ فرمود،

و نه فردوس برین جایم بود!

گِلم از بالا ریخت،

از فراتر ز لب کنگره عرش خدا،

از همانجا که برای خود داشت،

نور را با گل خشکیده به هم می پرداخت،

و سر انجام...

شاهکار خلقت،

به خطا رفته ام -العفو الهی العفو-

 که خداکار عوالم را ساخت:

چارده صورت و دست و بصر و گوش و لسان،

چارده آینه صاف که می شد در آن،

همه وسعت او را به تماشا حس کرد!

من از آن بالایم،

گِلم از بالا ریخت،

کی پذیرم سخن آنکه مدامم می گفت:

که تو از خاکی و در خاک فرو خواهی خفت؟

آنکه آموخت مرا: الانسان:

حَیَوانٌ ناطق!

که من از بالایم؛

من ز سر ریز گل قالب وجه اللهم،

آن که از جنس خداست!

فصل او یک گام است:

 پله ای قدر دو قوس،

با خدا فاصله اش بود فقط!

بلکه حتی کمتر!

آن که هم سال خداست!

تار موئی ز خدا قامت او پایین تر،

 یا کمی بالاتر!

من هم نیز؛

از همان جنس و همان فصل شدم «من»،

      آری!

        نه ملک بودم و نه....

        مطمئنم که نه فردوس برین جایم بود!