به التماس دست ها



به آتشم کشیده دل  ،   به زحمتم فکنده جان

بهشت آشنای من  ،   جهنمی ست بی نشان

کجای کار مانده ام  ،  که بی قرار مانده ام

نه با اصالت زمین ،   نه با اصول آسمان

نه دشمنی ست در کمین ، نه دوستی در آسیتین

نه سود می برم ازین ، نه رنج می کشم از آن

درین فضای قهر و کین ، درین غبار سهمگین

نمانده یارهمنشین ، نه من نه تو ، نه دیگران

نه صبح ، کرده صادقی ، نه شب سیاه جامگی

نه روشنی دمد به دل ، نه تیرگی رود زجان

شکسته می شود چرا  ،  شکوه راست قامتی

بدین دروغ مفتضح   ،  که گفته می شود عیان

پرنده ای مهاجرم ، به هجرتی  همیشگی

که بال بال می زند ، درین فضای بی کران

به التماس دست ها ، عنایتی خدای من

کجا برم امید را  ، نه آشنا ، نه آشیان



                 محمد روخانی برزکی ( نجوا کاشانی )