( ابـروی گـل )

    

بـه آن سبـد که پُر از یاس ِ ارغوانی بود

گلی که واشد و  پژمرده شد جوانی بود

  

دل ِ زمین به چه تدبیر می برد با خویش

مرا  ،  که  گوهر اندیشه ، آسمانی بود

 

اگر به خاک  فتــادیـم  در مقابل دوست

گـمـان مـدار کــه از روی نـاتـوانـی بـود

 

هـنـوز   رشتـه ی الـفـت نـمـی کـنـد آزاد

پـرنــده را کـه  گـرفـتـار مـهـربـانـی بـود

 

دلـم نـشـانـه ی تـیـر ِ نـگـاه بـود و نـدیـد

که  پشت پنجره ،  ابروی گـل کمانی بود

 

درود بـاد بـه زیـبـا پـرست خـاطـر ِ گـل    

که راز همدلی اش ، شعـر جـاودانی بود

 

زبـان گشود بـه نـجـوای  عـاشقی  گفتن

دل بـهـاری مـن  ،  مست هـمـزبانی بود

 

                   محمد روحانی ( نجوا کاشانی )