چون درد را فهمیده است این کهنه سرباز!!!

از زخم هایِ سینه اش پیداست این راز

تاول زده بر ظاهرِ بارانیِ او

مثلِ گروهِ کُر که می خوانند ،آواز

اما چه جانسوز و چه درد آموز هستند

تلخست هر گوشه صدایِ سوز در ساز

لب می گشاید تاولی اخمو و بدرنگ

دریاچه ی چشمم شود لبریز پرواز

این یادگاری را نشسته بی نشانی

مخفی شده در او نشانِ کفتر و باز

سیلِ نگاهم محوِ دریایِ نگاهش

شاید نشانش را طلب دارد، بپرداز

حالا که زیر و رو شده این آش و کاسه

می پوشم آن کهنه لباسِ مردِ سرباز