راه است اگر به حضرتِ غم ما را

كردند اگر به عشق مَحرم ما را

اين جمله ، به حرمتِ « ‌محمّد » داريم

هم نامِ « علي » ست اسمِ اعظم ما را

من فارغ از اضطرابِ ايمان و شَك ام

عشق است در اين ميانه سنگِ مَحَك ام

قرآن به صدوچهارده سوره مدان

من قاريِ سورة صد و بيست و يك ام

پيش از كه تبِ غرورِ خامت ببرد

عشق آمده تا به يك سلامت ببرد

كس زَهره ندارد كه به ننگت خواند

وقتي كه « علي » به حشر نامت ببرد

هرچند كه بايزيد و حلّاج نِيَم

غوّاصِ مكاشفاتِ معراج نِيَم

اين بس كه « محمّد » است ذكرِ نَفَسم

با عشقِ « علي » به هيچ محتاج نِيَم

آن شاهِ ولايت به سريرِ ازلي

در حضرتِ حق وليّ و بر خلق ولي

بعد از يدِ اقتدارِ دادارِ جلي

«  لا حَولَ وَ لا قُوَّةَ اِلّا بِعَلي  »

اين كهنهْ جنون كه آفتِ جان شده است

كفري ست كه سرماية ايمان شده است

وين ديوِ درون ، نه رامِ آئينِ من است

از نامِ « علي » ، ديو مسلمان شده است

يك عمر به سانِ باد ، هوهو  زده ام

در مزبلة غبار ، اردو زده ام

جز اين نفسي كه مستِ‌ نامِ « علي »ام

انگار كه بي پياله « يا هو » زده ام

حجّ است ، تملّقِ ولي گويم و بس

لبّيك به عهدِ ‌ازلي گويم و بس

ذكرِ حقِ ديگري نمي دانم گفت

در دورِ ‌طواف « ياعلي » گويم و بس

در شأنِ « علی » آیة نور آمده است

با نورِ « علی »  آتشِ طور آمده است

چون هردو جهان طاقتِ اظهار نداشت

در ذاتِ « علی »  حق به ظهور آمده است