(اندیشه ی محال )

دیر نمی پاید زیستن

شوخی نیست این پیامد

فرمان خداست

و تقدیر انسان

دستور زبانش هم حرف ندارد

صرف می کند همه ی ضمیر ها را

به روانی آب

من را  ، تو را  ، او را

ما را  ، شما را ، ایشان را

ناکجایی غریب فرا روست

با دشواری های نا شناخته

مرگ را که نمی شود چاره کرد

توشه ی راه  را چطور ؟

سحر های سلوک  در راهند

و دست های التماس پابرجا

پایه های عشق را چنان بنا کنیم

که بار محال را

از دوش فردا هایمان  بردارد

.....

التماس دعا     محمد روحانی ( نجوا کاشانی