در   غروب    سالهای      بی   بهار

صبح  را  نشسته ام   به        انتظار

تا   کبوتر      سپید بال        عشق

آورد   پیام    مشک بیز         یار

مانده ام  به  دیده ای  شکوفه   ریز

خوانده ام  به   حنجری  ترانه بار

با   دل   هزار   پاره      داده ام

مژده   از   رسیدن  گل  و   هزار

مانده  با  من  از نشاط     واپسین

آرزوی   مبهمی   به        یادگار

با امیدم       ار     چه   ناامیدیم

نقش  می کند  به   سینه   روزگار

سوک  را  سرود  می کنم به عشق

عشق   را   درود  می کنم   نثار

داغهای   تازه ی  دل  من   است

لاله های    زیر    پای     رهگذار

پشت ابرهای  تیره   مانده   است

آفتاب   من    اگر چه      بیقرار

خوشدلم  به   گریه های صبح خیز

دلخوشم  به   سایه های    ماندگار.