بازیچه پروانه زندانی خویشم

دیوانه تر از این غم پنهانی خویشم

در محفل عشاق شدم شمع فروزان

آواره تراز این دل طوفانی خویشم

سحر

سحر با این دلم آهسته گفتم

مشو عاشق مگر با تو نگفتم ؟

گرفتی بر کفت آخر دل زار ‏

که هر چه گفته ام من خود شنوفتم

دلم

دلم رفت و نمی آید صدایش

نمی آید بگوشم هوی و هایش

کجا رفته خدارا این دل زار

که در سینه غمی مانده بجایش