قاصدک ، خاطره ، تاب...

می شنیدم... می گفت :

"روشنی ، من ، گل ، آب"

تو نباشی حتی ، روشنی رفته به خواب

شب همین نزدیکی ست

مثل دلتنگی ، با طاقت من

می نشینم لب حوض

گر چه این حوض تهی ست

روشنی ، تو . گل ، تو . آب ، تو .

و عطش های درونی هم ، تو .

با تو بودن زیباست....

دلِ تنگم را باش

به خیالش عشق می چیند ، از خاطره ها...

عشق را می چیند

به کنارِ شب و مهتاب و نسیم

و دو چشمانی تر

قامتی از رویا ، اشک می آورد از عشق ، به کف

بی قراری نزدیک : بین تنهایی و تب

نردبانی هم نیست که دلِ تنگ مرا ، سوی باران ببرد

من خودم بارانم

با هجومی از درد... و کمی دلخوشی از خاطره ها

من پُر از زمزمه ی شب تابم

پُرم از لذت پرواز... سجود ، پُرم از...

داغِ سکوت

پُرم از وسوسه ی خیسِ حضور

پُرم از لحظه ی غمگینِ وداع

امشب از احساسم ، خالی از منت سنگین عبور

کاسه ای ریزم رویایی ، در حوض خیال

مثل سهراب ولی ،

"چه درونم تنهاست"

؟!...