دوباره طبع من افتاده در سرازیری

دوباره از پس این قلب، قفل و زنجیری

دوباره آمده ای تا تلنگری بزنی

به عاشقی که گرفته­ است گوشه در پیری

دوباره آمدی امّا به غمزه های جدید

نه با دوچشم فریبنده­ ی اساطیری

مرا خدا به تو آن­قدر بد گره زده است

که در گسستن ما نیست راه تدبیری

نه دست را تو رها می­کنی به اطمینان

نه بهر خاطر بیچاره سفت می­گیری!

فقط همین کلمات از پزشک­ ها بلدی

که: تا دو هفته­ ی آینده سخت می ­میری

چه کرده­ ای؟ که ز ابیات آخر فرهاد

همیشه «نون» نهایت می­ افتد از «شیری»!