بیا درب قفس واکن پرنده دیگه آزاده

برای زخمش اینگونه شده مرهم که صیاده

شناور شد به خون خود قراری را ندارد او

خدایا لحظه ای بنگر تو این دیوانه جان داده 

زخمه

 زخمه های این دلم را می سرایم عاشقانه   

    

هر غزل شعرو ترانه با بهانه بی بهانه    

ساز کهنه ای برایم مانده در این وادی عشق

دل چه می داند ردیف و قافیه در کنج خانه

هر چه من شعرو غزل گفتم به آتش سوختی

هر دمادم چشم این دیوانه دل را دوختی

گرد تو گشتم من آخرهمچو آن پروانه ای

 در کدامین مکتبی تو درس عشق آموختی