انقدر زخمه زدی تا که شکستی تارم

که شده گریه همه روزو همه شب کارم

دل دیوانه شناور شده در خون به قفس

چه کنم چاره ندارم همه دم بیمارم

افسانه

شهره شهر منم اینهمه افسانه منم

دل شوریده و دیوانه در این خانه منم

کنج بیغوله اسیرم منو آواره به دشت

زین سبب ماه شبم ساکن ویرانه منم

در کنج دلم

در کنج دلم این دل دیوانه اسیره

آن شمع که میسوزدو پروانه اسیره

این دل که شده عاشق و شیدا همه رسوا

او را که در این دهر چو افسانه اسیره