گفتم باده چاره گر غم شود ، نشد

زین باده آتش جگرم کم شود ، نشد

 میسوزم همچو شمعی در این دیار

 شوریده دلم یکباره گم شود ، نشد

دیوانه شد دل من کنج این قفس ببین

 اشکم ز دیده همه دم جم شود ، نشد

داغ فراق و حسرتم که تو بنگر کنون

در دهر کسی برایم محرم شود ، نشد

آخر که شد بخدا دل دیوانه ام ز کف

اشکم ز دیده دمادم  شود ، نشد

 ازگذر چشم من که خون شود جاری

عاقبت غم برایم مرهم شود ، نشد

 (عرفان) گله بس کن که در این روزگار

دیوانه دل مرگش یک دم شود ، نشد