من از کودکی های سراسر اضطرابم،می ترسم!

من از شعر های تلخ و سردِ فروغ،می ترسم!

من از کوچه های تاریک و خوابیدن در خیابان،می ترسم!

من از چهره ی سیاه و پژمرده ی شهر ِ مرده ام،می ترسم!

من از شخصیت ِ پیچیده ی عجیب ِ شوپنهاور،می ترسم!

من از صدای مسلسل و انتظار ِ خشم ِ شب،می ترسم!

من از سرفه های همیشگی ِ خونین ِبرادرم،می ترسم!

من از چهره ی عبوس ِ افسرده ی پدرم،می ترسم!

من از اخبار ِ سرتاسر چرت ِ بی بی سی،میترسم!

من از بمب های انتهاری کربلا و نجف وافغانستان،می ترسم!

من از خداوند ِ مهربانی که مرا خلق کرده است،می ترسم!

راستش را بگویم...من از وجودِ موجودِ ضعیفِ خودم هم،می ترسم!