یادش بخیر آن روزها...ای داد بیداد

عمری که مثل زلف هایم رفت بر باد

یادت می آید اولین دیدارمان را؟

آن روز بعد از ظهر توی نازی آباد...

در دست من گل بود و در چشمان تو اشک

از ترس آن روزی که شاید...آخر افتاد ...

تاریخ را صدبار باهم دوره کردیم

از ایستگاه شهر ری تا میرداماد

تاخیر...غیبت...  آن طرف.... دلکندن از هم

 وقتی نمی شد.... بی خیال درس و استاد

هرچند هم کوتاه پیشم می نشستی

مانند مستی غصه ها میرفت از یاد

 _

تا غنچه میکردی لبت را پشت ما بود

گاهی نگاهی هرزه گاهی گشت ارشاد

+

لعنت به تقدیری که بین ما رقم خورد

چیزی که میگفتم نگو....درآخر افتاد

حالا کجایی؟ حرف هایم را شنیدی ؟

من را که یادت هست ..من ....ای داد بیداد