قلم گفتا چرا هر دم تو زاری   ؟                                 

دل شوریده و دیوانه داری ؟

به او گفتم که تقدیرم چنین گفت                         

خجالت می کشم از تو نباری

باغبان

باغبان تیشه نزن ریشه ی دل پائیزه

بنگر ازدردو غم خود چسان لبریزه

سالهائیست که نهال دل او خشکیده

برگهایش تو ببین زرد شده و میریزه

کنج خانه

چه مي داني كه من در كنج خانه

هميشه با غزل شعرو ترانه

به ساز كهنه اي در وادي عشق

دلم را مي سرايم عاشقانه