باغ و بستان هیچ صفا ندارد بی تو ای سرو نازم

بی تو تا کی من بسوزم بی تو تا کی من بسازم؟

کی کند آواز بلبل شادمانم بی تو ای گل!

کی نسیم نو بهاری بی تو باشد دلنوازم؟

هر روز و هر شب فکر و خیالم شدی تو

ای بنازم، فکر تو کرده ز عالم بی نیازم

ای نورِ روشنگر دلها، ببین چون شمع سوزان

تا به کی در محفلت گریان و در سوزِ گدازم

در دلم دارم نهفته دردها، می دانی محرم ندارم؟

تا بگویم از دلم یک ز صد از سوز و سازم

روی بر من کن بده فرمان هر آنچه میل داری

چون تو خورشید عالم، من نه کمتر از ایازم

رشک خورشید و مهی ای زهره ی صبح امیدم

جلوه ی روی تو در عالم نموده سرفرازم

مُردم اندر راه عشقت ای مسیحا زنده ام کن!

ای سلیمان،همتی، چون مرغکی در چنگ بازم