حضــور مهــر  

به   بوی  گل   قفس   سينه  را معطر كن                 

شميم  شوق  درين   شط  غم   شناور  كن

دلم   گرفته    ز   بی  تابی    پيا پی ِ غم                

 تو باز گرد و  سرودی   دل آشنا   سر كن

به جز تو شاخ  ِ  گلی در  بهار  جانم نيست                 

گل ِ هميشه  بهارم  تويی  تو  ،  باور  كن

لب  ِ تو باده ی گلگون ِ زندگی ساز  است                

ازآن عصاره ی جان جرعه ای به سا غر كن

به غير  ِ پيرهن  ِ بو سه  ،  ای بلور  بدن                 

چه جا مه ايست سزای تو ، خيز و در بر كن

تو  ماه ِ مجلس ِ  انسی   تمام   رخ  بنمای               

بدان جمال ِ  دلا را  ،  جهـان   منـور   كـن

حضور ِ مهر تو در بيكران ِ عشق  خوشست             

به  جلوه   دامن  دنيای   جان   مسخر   كن