كاش چشمان تو در آينه وردي خواند

باغ را از تب بي حوصلگي برهاند 

كاش باران بزند بر تن تفتيده ي شهر

كوچه ها را پر از آواز علف گرداند 

كاش موجي كه از انفاس تو برمي خيزد

عشق را در نفس چلچله ها بنشاند 

صبح پيدا شود از آينه سرمست و مليح

روح را تا افق سبز اشارت راند 

نرم و آهسته تر از ابر و رهاتر از باد

كاش تصوير تو در ذهن كبوتر ماند 

كاش گرد از رخ آيينه بچيند باران

تا فراموشي و خاموشي از او بستاند 

هركه از پنجره ي لحن قناري تابد

راز پنهاني جادوي بلاغت داند 

كاش چشمان تو از ساحل درياي خيال

طبع را گوهر يكدانه ي شعر افشاند