یار می آید؟

به طنازیِ گیسویِ هراس انگیزِشب

دستی کِشم گاهی

میانش را هنوزم می شکافم من

و استشمام می کاود

وزان، بویش زمشرق زار

تلاطم می کِشد یا می کُشد دل را

نمی دانم؛

چرا شبنم نمی بارد

به روی لاله ی تنهاییم

نم نم،چه پنداری؟

هنوزم می پرم من

با صدای خش خشِ برگی

و احساسم تمسک جوییِ ساریست

به هنگامِ تبِ زایش

و پی بردن به بی دانی

دلم نیز در سرش می پروراند

سوزِ یک خواهش

در این محنت سرای کلبه ی غمگین

تو آگاهی؟

و قلبم می زند گاهی بسانِ

دانه ی گندم، به هنگامیدنِ سایش

صدای قِژ قژِ تنهاییِ من هم دگر

نمی آید از آن لولایِ پوسیده؛

منم من ، مردِ تنهاییِ بی سایه؛

رسد آغوشِ رودِ، دستِ تنهایم

به منزلگاهِ رویایی؟

با توام ای یارِ دریایی

ولیکن آمدی آخر

و پاشیدی برویم اولین خاکِ نمورِ

آخرین باور 

مهدی کمالی.آزاد.دی1389