آه ازآن لحظه که از کوهه ی زین می افتاد

آسمان متلاشی به زمین می افتاد

کربلا را که غریبانه جگر سوخته بود

پاره پاره دل قرآن مبین می افتاد

کعبه در بستر تنهایی خود می لرزید

تا که بر خاک بلا پیکر دین می افتاد

آه! بر باد هوا تخت سلیمان می رفت

تا از انگشتری شیعه نگین می افتاد

آه ازآن لحظه که بر سینه ی آیینه خراش

از دم تیره ی آن خنجر کین می افتاد

آه ازآن لحظه که زخمی به فراخای فرات

قمر هاشمی اش را به جبین می افتاد

موج موسیقی دریا متلاطم می شد

وَ گلوگاه قناری ز طنین می افتاد

وَ به پیشانی خورشید حقیقت آن روز

درد خط می زد و هرثانیه چین می افتاد