فرات خم شده بر دست هاش لب برساند

که بوسه بر لب اسطوره ی ادب برساند

فرات آمده از کوره چاه های کسالت

که روح خسته به سرچشمه ی طرب برساند

فرات می وزد از زخم های ساحل غربت

که نعش خویش عجولانه بر مصب برساند

وَ مشک، تشنه تر از پیش تا که جرعه ی آبی

به دختران نجیب یل عرب برساند

وَ تیری از دل نیزار برجهیده به ناگه

دهان هاشمی اش را کمی رطب برساند

فرات بال درآورده تا که از دل خورشید

ستاره ای به لب ماه بوالعجب برساند

فرات، تشنه نشسته ست و فکر می کند اکنون

چگونه بی لب او روز را به شب برساند