از گِل رنج و غم انگار که موجود شدم

با هبوطی به زمین خوردم و محدود شدم

در کلاس"حذر از عشق" نشستم چندی

امتحان سخت شد، از مساله مردود شدم

جانِ من سوخت ز هجرانِ بهار و ملکوت

دل به ناسوتِ خزان دادم و نابود شدم

در دوراهی به خطا رفته و سرگردانم

راه پیدا شد و در آینه مفقود شدم

با گناهی به فنا رفتم و حیران بودم

نور حق آمد و عشق آمد و خشنود شدم

قصدم این بود که ارزانیِ عالم بکنم

عشق را، شکر خدا وصلِ به مقصود شدم

  برکتی داشت  محمد که به یمن قدمش

خلق شد عشق و به یکباره زراندود شدم

     زهرا علی بابایی