یک غزل فاصله تا...لیلی لبخندش بود
همه ی شهر پر از سیب دماوندش بود...
 
چشم خاکستری ماه نمی دید از دور
شاعر کوچه ی ما مثل و  همانندش بود
 
باد می آمد و با زمزمه در گوشش گفت
همه جا  صحبت احساس برومندش بود
 
چشم هر آینه ای دور سرش می چرخید
دل هر لاله رخی دانه ی اسپندش بود
 
همه ی کوچه پر از خواهش زود آمدنش
همه ی شهر پر از حسرت پیوندش بود...
 
بارها شد که به لبخند، مرا می فهماند
دوری از حلقه ی عشاق، خوشایندش بود 
 
تو دعا کن گنه تازه نیفزاید عشق
بر نگاهی که غزلگوی شکرخندش بود.
 

دعوتید به صفحه آثار راشین گوهرشاهی در تلگرام: 
 
@ketabera

.