دل دیوانه ی من باده به میخانه کشید

از بر ساقی و آن جام که جانانه کشید

من خماردر میخانه ام و جام شراب

همچو شمعی که قلم بر پر پروانه کشید

سوزش جان مرا دید ز داغ صنمی

راه دل را ز در کعبه به بتخانه کشید

دل شوریده و رسوای مرا بین که قلم

بر سر خشت خم خمکده پیمانه کشید

حسرت روی نکوی تو که در این دل شب

راز گنجینه ی من گوشه ی ویرانه کشید

مست مستم چو نمود از می خامی نقاش

عکس دل بر سر کویی چه غریبانه کشید

درد میباردم و کلک هنر عکس رخت

بر سر لوحه ی دل صورت مستانه کشید