... و انديشۀ مرگ و

تفسير سبزش

                   ز فصل فرسايش.

و آواز درختي یي از بي‌صدايي:

كه مرگ را سلام

                   از نهاد سبز

                             و رويش؛

از اشتياق كنده شدن

                   كه مي‌رقصد به صورتِ برگ؛

از لذّت صد هزار ركوع

و يك سجدۀ افتادن و

                   برنخاستن.

پس‌لرزه نيست آيت وهم،

بَل،

ريزه ريزۀ ارغشت

در خوشبوييِ شطحيّاتِ پرنده‌هاست.

و رُستن

در راستاي رَستن

هويداي گذار ايستادۀ ما

          به ژرف‌‌ْنشيب عشق است.

و سلام به مرگ و

          عغبه‌واري[1]و

                   تيغه‌هاي جنگلش

با اين سوي فراق و

                   آن سوي وصال!

7/2004