عاقبت ای نازنین! دل را به دریا باختی

قایق دلواپسی ها را به آب انداختی

گفته بودی می روی  از عشق دوری میکنی

آمدی زیباترین شعر جهان را ساختی

شعله ی تردیدهایت باغ را ویرانه کرد

آمدی افرای عشقت را به باغ افراختی

بی تو کاخ آرزوها بر سرم آوار شد

این غرامت را به طرز دیگری پرداختی؛

هرچه کوشیدم مگر دیگر فراموشت کنم،

سخت تر در تار و پود خاطراتم تاختی.

رفته بودی عشق هم با کاروانش رفته بود...

عشق را با حقه های تازه دست انداختی.


 

راشین گوهرشاهی

.