بچه بودیم
که خیابانها
شلوغ پلوغ شدند
مدرسه ها بسته شد
کرسی ها
یخ کرد
وصدای تیر
نوبر زمستانمان شد
خون را
دیدیم
که گرم وکف کرده
روی اسفالت
 می دوید
ومجسمه ای خسته را
که بعدازیک عمر
دراز کشید
بعدبوی گل سوسن امد
دیورفت

نوجوان بودیم
که گفتند جنگ شده
ومامعنای
شکستن دیوارصوتی را
باتمام وجود فهمیدیم
مرزهالگدکوب شدند
شهرهاویران شدند
مردم کشته شدند
وهرروزنفربرها
ازسرمیدان
گوشت دم توپ
 به جبهه  بردند
وامبولانس های گل مالی
انهارابرگرداندند
وسرکوچه ها
از حجله ی قاسم
عزاداربود
کلاسها پرازبچه های
جنوبی شد
واواره های جنگ
شهرهای ندیده را دیدند
وحرفهای نباید را
شنیدند
پدرهاپیرشدند
پسرهاپدرشدند
وبچه ها سئوال کردن را
یادگرفتند
که
قطعنامه امضا شد
گفتند:
جنگ تمام شده
گفتند:
دشمن به خانه اش برگشته
گفتند:
صلح شده
اما
بچه های بی پدر
مادران بی پسر
وزنان بی همسر
باورنکردند
چون هنوز کسی بود
که باید می امد
ونبود
ما هم باورنکردیم
چون کودکی و
جوانی مان را
گم کرده بودیم
شما هم باورنکنید
چون جنگ
 هنوز هم هست.