باطنیزم شعرم، فلسفه کاری را

از جنون آموخت و افلاطون خواهی ذهنم را

در ردیفِ عشق درآورد

***

آیینه ام را به "خودی" داد تا صیقل کاری کند

در دکانِ عشق

در دکانِ درد

در دکانِ وصل

***

در حیرت درد کاشت

جنون حاصل داد

ودر دل عشق پاشید

خدا ...........!

***

وخدای حِسم

ذهن را ذوبکاری...کرد

غلیانِ کرامتِ عشق، در باطن خداگری...

و چشم بندی سِحرم، راز را افشاگری...

***

و جبهۀ تقدیرم از لوحِ درد رقم خورد

در جریدۀ معنی

در جریدۀ عشق

درجریدۀ جنون

و مدّعا در عقل، مرا دیوانه دانست

بیخبر ازین که (روح) را حِس میکرد....!!!

***

چشم از حیث درد زایش دید

و اشک با غبار، در رقص شدند

(شروع مراحلِ عارف در همین حالت است)

***

علاجکاری درد، در دبستانگاه

درمان ندارد جز عریانِ مرگ......!

و مرگ هم در جنون است

***

نفس در "خودی" شعلۀ آه میکشد

غبارِ آتش در هوا مینالند

و یتیمِ چشمم در صبحگاه.....

***

گاه در خانۀ دلم تَف می پیچد

 از جنس سوزش

از جنسِ آهِ جگر

از جنسِ فنا.....

شاعر:بیخود