تلخ شیرین
با اسم علی وال او می دزدند
چه پشت سروچه پیش رو می دزدند
شیطان زده مهرروی چشم ودلشان
ازخانه ی خویش چون عدو می دزدند
مثقال وخروار فقط میزان است
وقتی که همیشه مو به مو می دزدند
از شانه ی مردهای ده بیل وکلنگ
ازگاری کارگر لبو می دزدند
از انتن روی کوه امواجش را
ازدشت میان کوه جو می دزدند
از ظلمت غارحس ارامش را
از سینه ی خلق گفتگو می دزدند
شور وشر وپای رفتنش راازرود
ازساحل مه گرفته قو می دزدند
انها که عصای دستشان طوفان است
ازباد صبا ی کوبه کو می دزدند
ازعاشق دلخسته دل خونش را
از راهی چشمه ها سبو می دزدند
ازسرو میان باغ ازادگی اش
ازیاس کنار راه بو می دزدند
ازسینه ی نسل قبلمان خاطره را
ازنسل جدید ارزو می دزدند
ازمسجد ودیرو صومعه ایمان را
ازواجب و نافله وضو می دزدند
درویش میان چشم مان را کشتند
تا حجب وحیا وخلق وخو می دزدند
از ان رگ غیرتی که ابی می زد
امروز اگرچه مانده مو. می دزدند
ازگم شدگان امید وارامش را
ازانکه رسیده جستجو می دزدند
ازظهردهم همان دوتا قطره ی اشک
ازاین همه نذر یاد او می دزدند
پیغام حسین ابن علی{ع} این بوده
گرچه همه رابه نام او می دزدند
چه تلخ وچه شیرین همه را باید گفت
وقتی که ز شیعه ابرو می دزدند