هنوز هم هر وقت دلم می گیرد می آیم سراغ خواندن شعرهای این و آن...شعرهایی که در نظرم شاعرانی خوش قلم دارد و عیب و ایراد شاعرانگیشان کمتر است .اما افسوس که به آمارتخمینی ،  حدود هفتاد درصد شعرهای خوب شاعران خوب معاصر، چه در قالب غزل و مثنوی و شعر نو و پست مدرن و ... همه در باب داد و فغانهای عاشقانه و داد از تنهایی !  سروده شده است. اما در همین عصر، زمانی که به سراغ شاعرانگی کشورهای دیگر می رویم اکثر سروده ها را در باره دردهای مشترک انسانی و یا با هدف جنگ ستیزی وبهبود فرهنگ اجتماعی می بینیم... 
ای کاش لااقل  شاعران بلند آوازه مان  دست از دیوانگی بردارند! و ازاین  بیشتر،  اشعار عاشقانه و اندیشه های مازوخیستی و خود آزاری را در شعرهایشان ترویج نکنند... همچنین نمی دانم چه لذتی دارد گوش دادن به ترانه های مایوس کننده ای که  مدام از مردن از دوری یار می گویند! نمی دانم چرا هنر در این پهنه غم پرست  شده و اگر کسی ترانه ای شاد بخواند هزار فتوای سرخ و زرد در حرام بودن اثرش دریافت می کند اما اگر همین فرد شروع کند به نوشتن و خواندن  شعرها و ترانه های مایوس کننده ، بیمارگونه و نابود کننده روح و ذهن، کسی کاری به کارش ندارد و تشویق هم می شود!

یکی برای ما روشن بکند ما با کجای محتواهای هنری مشکل داریم با شاد بودنش؟ یا مضر بودنش؟ چرا متخصصین اجتماعی نمی آیند قبل از ترویج اثری از هنرمندان معروف، تاثیر آن اثر شعری یا موسیقیایی را در روان افراد بررسی بکنند و در صورت  دور از سلامت بودن، اجازه نشر به آن ندهند؟ و چرا نا متخصصان می نشینند و آثار شاد و سالم را که از لحاظ روانشناسی می تواند امید به زندگی در جامعه و افراد  را بالاتر ببرد، تنها به خاطر ریتم  و یا بهانه های دیگر طرد می کنند؟
ای کاش کمی محتوای شعرهایمان به سلامت روانی نزدیک تر بشود و از بیمارگونه سخن گفتن درباره وابستگی های عاشقانه و افسردگیهای روان پریشانه در فرغت یار و ... چه در شعرها و چه در ترانه ها دست برداریم و به عنوان هنرمندانی که قرارست اندیشه ها را  از طریق اشعار و ترانه ها به جامعه تزریق کنیم، کمی سالم تر و روانشناسانه تر شعر بگوییم...

تبصره1: نوشتن این متن اشعار شاعران بزرگمنش این سایت را مد نظر نداشته و بر اساس کل نگری  بر آثار شعری و ترانه ای منتشر شده  از شاعران و خوانندگان به نام و مورداستقبال قرار گرفته درفضای عمومی جامعه مورد انتقاد قرار داده است. همچنین معترفم به اینکه همه ی ما حق نوشتن اشعار و نوشته های غمگنانه را داریم...ماهیت زندگی در این سرزمین، ایجاب می کند که آدم همیشه غمی توی دلش باشد از دردهای اجتماعی و فسادهای کلان و کمر شکن این و آن...اما بگذاریم لا اقل غمهای شخصیمان لای دفترهای شعرمان بمانند و اگر قرارست کتاب شعری از شاعری به نام، در دست هزاران نفر بگردد، لااقل همه اش از فرغت یار نباشد و یا برود سر اصل مطلب، یا اندوه بیمارگونه در شکستهای عاطفی اش را  به ذهن خواننده القا نکند! باید به خاطر بسپاریم که شعر گفتن، درحقیقت و ذات خود تنظیم محتواست که قالب شعری و دیگر ملزومات هنری را در اختیار می گیرد تا مفهومی درخور "شنونده داشتن" را به مخاطب القا کند و اگر محتوای شعری از لحاظ روانی محتوای سالمی نباشد، خانه از پای بست ویران است و بیچاره شنونده ای که قرارست بارها شعر یا ترانه ای بیمارگونه اما در ظاهر زیبا را مدام در ذهنش تکرار کند و با آن دمخور شود!

در نهایت با وجودی که ادعایی در شاعرانگی ندارم اما از آنجا که لااقل هرمنتقدی موظف است عمل به توصیه اش را  را از خود شروع کند، چند ترانه و شعر جدید ناامیدانه و بیمارگونه درباب شکستهای عاشقانه را که خواندم و شنیدم،بر آن شدم   آنها را در سطور زیر به شعری سالم از لحاظ بار روانشناسی که لااقل تاثیر مخربی بر ذهن و احساسات خواننده یا شنونده ی آن ندارد، و چگونگی مواجهه ی سالم با طرد شدگی عاطفی را در ذهن فرد می نشاند و به او نشان می دهد، تبدیل کنم. هدف از ارسال این متن برای این سایت ارجمند، به همراهی کشاندن شاعران فرهیخته این سایت  در راستایی هدفی انسانیست که ازین پس، درکنار شعرهای دلی ،به محتوای روانشناسانه شعرها و نوشته هایمان توجه بیشتری داشته باشیم و حال بد شعرهایمان را به حال خوب تبدیل کنیم...شاید ازین طریق امید به آینده، حس استقلال و شادی و لذت زندگی به اندیشه ی مخاطبین اجتماعی اشعارتان برگردد و شاعران و ترانه سازان و خوانندگان  مطرح هم به تقلید شما  دست از تمارض ذهنی و ترویج بیماریهای روانی در روان و جان جامعه بردارند! گمانم این حرکت کوچک و بی ارزشی برای هیچ کداممان  نیست..

تبصره 2: قضایا را چنان اغراق آمیز و دور از ذهن توصیف کردم تا کتاب شعر هیچ شاعری یا آلبوم موسیقی هیچ خواننده ای در نظر نیاید و حمل بر توهین به فرد یا شاعر خاصی نباشد...این فقط یک انتقاد دلسوزانه است و پیشنهاد ایجاد  تغییر درمحتوای شعرهای شاعران و خوانندگان مطرح، در جهت اصلاح روحیه طرفداران شعر و موسیقی.